Atë dite nuk mund ta harroj kurrë. Qëndroja ne stacionin e autobusëve. Më kaploi te ftohurit. Prisja fatin që dikush te me dërgonte sa me pare ne shtëpi, që te shtrihesha e te pushoja me ne fund ne shtratin tim te bute e te ngrohtë. Me bisht te syrit vërejta Fatën, ish-shoqen time te gjimnazit dhe menjëherë u nisa ne drejtim te kundërt ne mënyrë që t’i ikja kontaktit me te. Ne te vërtetë, shumë njerëz i mundon fiksimi kohor. Për Fatën, mu këto gjëra ishin te rëndësishme, gjëra këto te cilat edhe pas 30 vjetësh për te ishin te rëndësishme. Për te ishin te rëndë-sishëm emrat e ish-profesorëve. Për te ishin te rëndësishme vendet ku ishin te ulur nxënësit. Ky shkollim mbase për Fatën ishte e vetmja gjë që ishte me rëndësi ne jetën e tyre… Mirëpo Fatës nuk arrita që t’i shmangesha. M’u afrua dhe me preku pas shpine. “Ç’është puna jote, shoku im i vjetër? Bëhesh kinse nuk me njeh?!” Duke e aktruar befasinë, une ne mënyrë miqësore ia shtrëngova dorën. Lutesha që te mos fillonte te fliste përditët shkollore! Ishte njëra nga ato femrat e qëndrueshme, me një gjatësi gati sa e imja, kurse ne take, ma kalonte. Kishte njëfarë bukurie seksi, e cila disi me frikësonte qysh kur ishim ne shkollë. Kishte flokë plotësisht te thinjura te cilat u afroheshin faqeve. Qysh kur ishim ne shkollë ajo kishte filluar që te thinjej dhe ajo tufë e flokëve te thinjura, ne vetëdijen tonë djaloshare kishte një domethënie seksuale vullkanike. Çdoherë kisha njëfarë stresi ndaj saj. Me provokonte ne mënyra te ndryshme. Ma mbështeste kokën mbi sup, e mbështeste trupin e saj për trupin tim, por asgjë me shumë. Vetëm do te me shikonte, do t’i lëpinte buzët e ima. Tani, pas tridhjetë vjetësh, dukej te ishte ende e mbajtur mire. Kishte pasur te veshur një pallto. – Ç’bën? – e pyeta si i marre. – Ç’mund te bëj une? – tha. – Une nuk jam ambi-cioze sikur ti, që te shkruaj libra. Dhe pastaj biseda filloi. Me pyeti për prishjen time te kurorës, sikur kjo te kishte ndodhur dje, e jo para dhjetë vjetësh. Edhe ajo ishte e ndarë. Por, ne mënyrë te pacivilizuar. Shumë thjesht. Ishte martuar vonë, me njëfarë torollaku i cili kishte përjetuar kënaqësi duke i bërë asaj skena. Mua me bubullonte koka kah m’i fliste këto gjëra. – Mund te supozoj – murmurita. – Nuk mundesh – pëshpëriti ajo. Se pari e kishte munduar me xhelozi, e pastaj kishte filluar që ne shtëpi t’i silite shokët e vêt, për te luajtur bixhoz. Por ai e kishte përulur gruan e vêt. Me kapi për dore, duke me liruar nga udhëheqja e bisedës, kështu që derisa ajo fliste, ishte e mjaftuedhme që une vetëm te pohoja me kokë. Ishim se paku njëqind veta, kur me ne fund arri-ti autobusi. Te gjithë u paluam për njëri tjetrin, duke u futur ne autobus. Ishim aq te shtypur për njëri-tjetrin sa që gati e humba frymëmanjen. Si duket, Fata nuk ruhej aspak. Ne te vërtetë, nuk e kishte dert që pjesët e saja te trupit i prekeshin nga meshkujt e pranishëm. E shkumcoi pallton, apo iu kishin shkëputur pul-lat ne tollovi dhe u mbështetëm stomak për stomaku, gjoks për gjoksi. Cicat e saja te mëdha filluan që te m’i ngrohnin mushkëritë. Ajo vazhdimisht fliste . Burri e kishte paditur dhe dëshironte që fia uzurponte shtëpinê. – Paramendo. Kurrë nuk është denihur ne mua. Frikësohej nga ajo se mëpastaj. kur te bëhej fëmija, une me nuk do ta përfillja aspak. – gari filloi që te qante. – U bëra plotësisht e frustruar. Bum im kishte dëshirë që te me puthte nëpër siomak.e pastaj me pénis te me kalonte nëpër kërthizë. te me derdhej ne lesh, por brenda kurrsesi jo, vêliau im. Nuk dëshironte dhe nuk dëshironte. E une nuk dëshiroja që ta tradhtoja. Disa hère jam munduar që ta shtrëngoja me këmbë dhe ta mbaja ne brendësinë time, por ai me ka rêne shuplakë, duke me quajtur lavire. Dhe, derisa ajo i përmendre pjesët me intime te trupit, une fillova që maksimalisht te koncentrohesha ne bisedë. Këmba ime ishte e futur ndërmjet këm-bëve te saja dhe diçka me sorollatej nëpër kokë: bëja ore burrë atë gjë që bashkëshorti i vêt nuk ia kishte bërë. Ndjeva se si po me rritej kari, derisa Fata bise-donte krejt pranë buzëve te mia. Lëviza pak dhe mjetin tim te qirjes e orientova mu ne mesin e këm-bëve te saja. Po, po. Une nuk do t’i besoj. Ai jo vetëm që eshtë derdhur ne te, por si duket ia paska gjuajtur edhe disa shokë te vêt, dhe si duket mezi paska pritur që ajo ta tradhtonte, që te qihej me ta, e pastaj ta zinte ne fla-grancë. Mirëpo, ajo gjithmonë ishte një vashë çap-këne dhe e dinte se ç’bënte: ajo ishte qirë, jo vetëm me shokët e tij, por edhe me ata, e edhe me te tjerët, kur ai nuk e përgjonte. Dhe tani, ja, ajo kishte ven-dosur që te ndahej. E shkaku? Vëliau i saj, pèse vjetë me i vjetër se ajo, e kishte humburjetën ne një fatke-qësi komunikacioni dhe shtëpia i kishte mbetur kësaj. Ne bisedë e sipër, ajo lëvizi edhe pak dhe tani kari im u mbështet mire ndërmjet kofshëve te saja. Ajo edhe me tutje fliste për vëllaun e vêt, por une me nuk e dëgjoja aspak. Nga autobusi zbritën disa udhëtarë dhe ne disi u liruam pak, por përsëri hypën disa te tjerë, duke shkaktuar përsëri përreth nesh një tollovi te hatashme. Kurse une isha ne kuim te kënaqësisë. Ngadalë ia ngrita fustanin dhe nga pan-tollonat e nxorra atë timin. Për një moment, gati sa nuk u çmenda: sapo e afrova karin tim ndërmjet këm-bëve te saja, e vërejta se ajo nuk kishte pasur brekë fare! Guxha ime tanirnë rrëshqiti ndërmjet buzëve te saja te pidhit. Një pidh te tille te nxehtë kurrë nuk kam ndier nëjetën time. Kari im hyri pjerrët, por nuk mund te futej aq sa duhej. Une nuk guxoja ta ndër-preja rrëfnnin e Fatës ne mënyrë që ta lusja për t’i hapur edhe pak këmbët, gjithnjë duke u frikësuar se iluzionet do te treteshin. Ndjeva një ndryshim ne zërin e saj. Ai filloi që disi te dilte me i ëmbël dhe me i qetë. I hapi pak këmbët dhe kari im dalëngadalë po hynte gjithnjë e me thellë ne pidhin e saj. A e keni provuar ndonjëherë, lexues te dashur, që këtë ta bëni vjedhurazi ne autobus? Është një gjë e tmerrshme kur qirja nuk varet nga dëshira personale, por nga dridhja e autobusit ne mënyrë te çrregullt. Kari im lëvizte ne përputhje me tundjen e autobusit nëpër rrugën jo te rrafshët, por mu kur paraqitej nevoja me e madhe e shpejtimit te ritmit, ai autobus i malikuar qetësohej fare. Fata vazhdimisht fliste. Mendoj se edhe ajo filloi qëtëkallej.Tektash!? Isha i tëri i skuqur nga mosdurimi. Me dukej se do te shkonte ende kohë, e une ende nuk arrija dot deri te qirja. Zemra me rrahte si kurrë me pare. Buzët e saja u përputhën për buzët e mia. – Mos me puth. Po me vjen turp. Pastaj, ç’do te mendojnë njerëzit për mua. Bëhu i mire. Përndryshe do te ndahem nga ti. Jo, vetëm këtë mos e bër – mendova vetmevete. Vazhdova që edhe me tutje t’ia fusja ngadalë, duke e tërhequr sa me shumë kah vetja. Asgjë nuk do te ndodhte e keqe, po mos te bërtiste një i marre, duke na shtyrë: – Aman bre zonjë. Ngushtohuni pak. Nuk po ju dilka një bote vend! – Shko bre n’pidh t’nonës! – i bërtiti Fata ime me gjuhën e saj vuligare dhe u shrnang pak. Ne atë moment une ia futa deri ne fund, thellë, thellë, mu ne momentin kur edhe fillova që te derdhesha dhe ta mbushja me spermën time. Pulsimet m’i shtanguan këmbët, kurse nëpër kurriz me kaluan disa ndjenja rrëqethëse. Isha i lumtur që me ne fund çdo gjë për-fundoi aq mire. Pastaj me kujdes karin tim e tërhoqa nën pantollone. Askush nuk hetoi asgjë. Me ne fund, ne mënyrë falënderuese e putha Fatën ne faqe. – Dhe, ç’ke vendosur te bësh me burrin? – e pyeta, edhe pse deri me tani nuk kisha lidhje se ç’më kishte folur deri me tani. – Asgjë – tha hareshëm – mu asgjë. Nuk do t’i shmangem. Do ta malltretoj edhe une atë! Ajo u përgatit për te dalë nga autobusi. I propo-zova që te shkonim se bashku tek une, ne banesë. Ajo refuzoi. I propozova që t’ia lija adresën ne mënyrë që me vonë te me paraqitej, kur te dëshironte. Atëherë për hère te pare me shikoi arsyeshëm, sikur te çuditej se për ç’arsye isha pranë saj. – Jo, po ti po e tepron tash! Mendon se me gjithë këto pranime kam dëshiruar që te ngulitem? Po. Me ke pëlqyer ne gjimnaz. Por, ne tash jemi te vjetër. Paramendo se si do te dukej që tek tani te qiheshim!? Harroje këtë. Me te vërtetë une jam kundër çdo gjeje që është kundër miqësisë sonë. Jo, nuk do te kisha mundur që te te paramendoja si dashnor! Gati sa nuk e humba vetëdijen. E kjo pak me pare, si do te mund te quhej?! E mundova kokën lidhur me këtë kur për një moment Fata tênimë doli nga autobusi. Ah, autobus i mallkuar…